هنرمندی که با نقاشی، درد ها و مشکلات مردم را بیان می کند !

محمد طارق حبیبی ( طراح و نقاش) متولد ۱۳۶۶ در شهر هرات افغانستان است.

آقای حبیبی به عنوان یکتن از متخصصین هنر نقاشی ، بیشتر از ۲۰ سال از عمر خود را در عرصه هنر نقاشی سپری کرده وتا کنون چندین نمایشگاه نقاشی انفرادی و گروهی را در داخل وخارج از افغانستان برگزار نموده است. آثار هنری او در کشورهایی همچون ایران، هند، قرقیزستان، دبی، آمریکا، آلمان و افغانستان بارها به نمایش گذاشته شده است.

از دیگر افتخارات بزرگ هنری آقای حبیبی صدها هنرجوی دختر و پسر است که زیر نظر او هنر نقاشی را فراگرفته اند.

آقای حبیبی در سبک های ریالیسم و امپرسیونیسم با تکنیک رنگ روغن روی بوم با ابزار قلم مو وکاردک فعالیت میکند و علاقه ی خاصی به طراحی با مداد روی کاغذ دارد.

این هنرمند چیره دست افغانستان میگوید که همیشه سعی کرده است تا از طریق نقاشی هایش پیام صلح و انسان دوستی را به جهان برساند و تلاش دارد تا توسط نقاشی درد ها و مشکلات  جامعه را بیان نماید.

آقای حبیبی به مونیخ ژورنال گفت:”من همواره تلاش کردم در کنار زنان شجاع و مظلوم  افغانستان باشم”.

یکی از نقاشی های آقای حبیبی با عنوان (مادر افغان) درسال ۲۰۱۵ شهرت جهانی کسب نمود.

این نقاشی که بمناسبت روز جهانی زن رسم شده است، از سوی BBC نیز منتشر شد و در فضای مجازی مورد توجه کاربران زیادی قرار گرفت. دراین اثر رنج و مشقت زنان افغانستان به تصویر کشیده شده است.

به باور آقای حبیبی یک هنرمند بخوبی می تواند درد ها و مشکلات مردم  جامعه را  توسط هنر خودبیان کند.

این هنرمند همچنان وضعیت بد زنان افغان تحت تسلط حکومت طالبان را نیز به تصویر کشیده است و میگوید تازمانی که در افغانستان بودم نیز دست از مبارزه بر نداشتم.

وی افزود:” من به خوبی اسارت و محدودیت زنان افغانستان را مشاهده می کردم. درتاریخ  20 جون 2022 نقاشی تحت نام (آزادی) که مبارزه با حجاب اجباری را نشان می دهد نقاشی کردم.

این اثر در فضای مجازی بسیار مورد استقبال قرار گرفت که در بیشتر شبکه های مجازی وکانال ها منتشر شد. اما بخاطر ترس از طالبان که مبادا آن را تخریب کنند،نقاشی را به خارج از کشور انتقال دادم.

از خاطرات تلخ آقای حبیبی این است که او دو سال را با انواع ترس و تهدید طالبان در داخل کشور زندگی کرده است.

وی در این مدت به نوعی در خانه اش خود را حبس کرده بود و کمتر تمایلی به بیرون شدن از خانه داشته است. زیرا وی از بیشتر فعالیت های هنری اش محروم شده بود. نقاشی از دیدگاه طالبان حرام است و هیچکس اجازه رسم کردن چهره انسان ، حیوان و هیچ زنده جانی را ندارد.

آقای حبیبی میگوید:” مکانی دور از دیدگاه طالبان آماده کرده بودیم و چند هنرجوی دختر را بصورت مخفیانه درس میدادم .” ترس و اضطراب تمام وجود مارا همیشه در بر می گرفت. اما آنچه مرا وادار به خریدن ترس به جان خود می کرد، شوق به یادگیری در چشمان فرزندان سرزمینم بود. آنچه باور دارم مردم  افغانستان و بخصوص هرات تشنه آموختن علم و هنرهستند و با وجود محدودیت ها هنوز هم به راه خود ادامه می دهند.

به باور آقای حبیبی پس از روی کار آمدن دوباره حکومت طالبان، شرایط برای هنرمندان و نقاشان در داخل کشور واقعا سخت شده است. زیرا ریاست امر به معروف و نهی از منکر طالبان بارها به او و دیگر هنرمندان هشدار دادند که از کار هنری دست بردارند. بازار فروش آثار هنری نیز  وابسته به حضور توریست ها و خارجی ها بود که این موضوع نیز با آمدن طالبان کمرنگ شد و دیگر بازاری برای فروش صنایع دستی نماند.

حبیبی میگوید:”روزهای سختی را سپری نمودم اما درنهایت با کوله باری از خاطره و عشق و دوستی ، مجبور به ترک دیار و یاران شده ام و بعداز سپری نمودن ۴ماه در پاکستان و مصاحبه با سفارت آلمان در اسلام آباد و استقبال خوب کارمندان سفارت از آثار هنری من ، با ویزای مهاجرت من به آلمان موافقت صورت گرفت و در نهایت به تاریخ ۱۸ آپریل ۲۰۲۴ پاکستان را به مقصد برلین ترک نمودم وهم اکنون در کشور آلمان زندگی می کنم”.

وی افزود: من امیدوارم روزی بتوانم گالری و آموزشگاه مخصوص خودرا در آلمان داشته باشم.

آقای حبیبی بتازگی در کشور آلمان نیز طرح جالبی را از وضعیت زنان کشور نقاشی کرده است.

دراین اثر که اولین نقاشی او بعد از خارج شدن از افغانستان است ، سعی شده تا محدودیت ها و رنج های زنان افغانستان به تصویر کشیده شود.

حبیبی میگوید:

آنچه همواره شاهد آن بودم ، اسارت ها ومحدودیت ها دختران سرزمینم بود ، اما این فشار ها ومحدودیت ها قطعا در عصر کنونی طالبان به مراتب  بیشتر است .

این نقاشی چشمان مملو از اشک و اندوه ،اما لبان به ظاهر خندان و  دوخته شده  زن افغان را نشان می دهد،  که طالبان می خواهند زنان در  مقابل رسانه های جهانی تمام غم ودرد خودرا پنهان نموده و با زبان بسته خودرا خوشحال نشان دهند.

یکی از موهبت های خداوندمهربان ،  آزادی است که به تمام انسان ها عطا شده و هیچ کس این حق را ندارد تا آزادی را از انسان سلب کند.

حق آزادی بیان ، تحصیل ،کار ،ازدواج ،سفر و..که متاسفانه این حقوق از زنان افغانستان گرفته شده هست .

هنر وسیله و ابزاری هست برای انتقال اندیشه و ایجاد ارتباط ، در نقاشی توسط رنگ ها ، در شعر توسط واژه ها و در آواز توسط موسیقی..

قطعا این رسالت هنرمند است تا درد ها و مشکلات جامعه را به تصویر بکشد.

امیدوارم دختران سرزمین من روزی در آزادی کامل زندگی کنند.

 

“س.ع.سادات”